́én kritiek op de bedelingenleer is de bewering dat het een relatief nieuwe manier is om de Bijbel te interpreteren. Sommige critici suggereren dat de leer niet bestond totdat die was “uitgevonden” eind 1800, en begin 1900 door Scofield, Larkin, Darby en anderen.
Bedelingenleraars leren zullen nooit zeggen dat zij iets nieuws hebben uitgevonden. De bedelingenleer is niets anders dan het erkennen van waarheden die altijd in de Bijbel hebben gestaan. Bedelingenleer is niet uitgevonden; het was opnieuw ontdekt door precies te geloven wat de Bijbel zegt in de bijzondere context waarin het staat.
Laten wij nu even veronderstellen dat de bedelingenleer pas is ontdekt. Wat zou dat betekenen?
In de middeleeuwen was het evangelie van redding door genade door geloof alleen, zonder werken weinig bekend. Wij zijn blij met Luther, Tyndale, Zwingli, en andere reformatoren die waarheid herontdekten die verloren was gegaan. De reformatoren ontdekten niet iets nieuws; zij gingen terug naar het oorspronkelijke geloof dat de kerk van toen door de tijd had losgelaten. Wat Luther leerde leek “nieuw” in de tijd van de reformatie, maar Paulus leerde redding door genade al bijna 1500 jaar voordat Maarten Luther dit opnieuw ontdekte. Zo zien we dat iets nieuw kan lijken zelfs al is het in feite de oorspronkelijke leer.
Het gaat erom wat de Bijbel leert. Als de Bijbel bedelingen leert, dan is bedelingenleer waar, ongeacht wanneer men dit begon te leren, en ongeacht wat iedereen gelooft. Als de Bijbel geen bedelingenleer leert, dan is bedelingenleer een ketterij, ongeacht wie het gelooft.
Bedelingenleer 